..โลกนี้มีคนเหงามากไป ? ..

 

เช้านี้ ผมดื่มกาแฟพร้อมอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง

“เรื่องเล่าของชายผู้โชคดี” ของ Jimmy Lao

“เห็นว่า (ชื่อผม) ชอบอ่าน เลยเอามาให้ยืม” เธอบอกผมอย่างนั้นตอนยื่นหนังสือเล่มนี้ให้เมื่อวันก่อน

.

 

 

ผมยิ้มกว้างอย่างยินดี ผมจะได้อ่านหนังสือเล่มเดียวกับที่หลานอ่าน ได้หัวเราะและยิ้มบนภาพเดียวกัน

ผมว่านั่นคือสเน่ห์ของการอ่านหนังสือที่เปลี่ยนมือไปเรื่อย ๆ

วันรุ่งขึ้น หนังสือของ Jimmy เล่มอื่นที่ผมมี ก็ส่งต่อไปให้หลานตัวเล็กอ่านบ้าง

“แลกกัน” ผมบอกเพื่อนผมหรือแม่ของหลานผมว่างั้น

ผมชอบให้หนังสือของผมเดินทาง ให้คนได้ยิ้มกว้าง ๆ หลายคน มันดีกว่าเก็บไว้กับตัวคนเดียว ผมคิดอย่างนั้น

 

 

ชายผู้โชคดีในหนังสือเล่มนี้ เขาคือคนที่คนอื่นคิดว่าเขาโชคดี

แต่เขากลับเป็นคนที่เหงาที่สุดในโลกของเขา 

คนเรามักคิดว่าคนอื่นโชคดี โดยเปรียบเทียบกับตัวเราเสมอ

และเราก็มักจะลืมมองถึงสิ่งที่ตัวเองมี ท้ายสุดเราอาจจะไม่ได้ต้องการสิ่งที่มากไปกว่าสิ่งที่เรากำลังมี

บ่อยครั้ง ผมก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน

ตัวการ์ตูนในหนังสือเล่มนี้บอกกล่าวอะไรกับผมมากกว่าภาพวาดสวย ๆ

 

ผมจบการอ่านรอบแรกพร้อมกับกาแฟที่หมดลง

ผมกำลังจะเดินทางไปทำงานอีกที่วันนี้ กับการนั่งรถไฟใต้ตินด้วยระยะทางตั้งแต่ต้นสายยันปลายสาย

ทุกครั้งที่ผมขึ้นรถไฟฟ้า รถเมล์ รถไฟใต้ดิน แม้กระทั่งเดินอยู่บนถนนในเมืองใหญ่แห่งนี้ ผมพบว่า พวกเราดูเหงาเหลือเกิน

เมืองนี้ มีคนเหงามากไปจริง ๆ หนี่งในนั้นก็รวมผมไปด้วยในบางวัน

แต่กระนั้น ผมก็หวังว่าพวกเขา แม้จะเหงา แต่อย่างน้อยก็ให้รู้สึกว่าตัวเองโชคดี

แม้จะดูไม่เกี่ยวกัน แต่ผมคิดเอาเองว่า การที่มีชีวิตอยู่แต่ละวัน นับเป็นเรื่องที่ดีแล้ว

 

 ……

 

ฟังเพลงฮะ   [@coffee shop]